Chapter X : By your side

Title : Chapter X ‘By your side’

Pairing : Hyunbin x Yongguk

Rated : PG

Genre : Omegaverse, Romantic, Domestic

*รายละเอียดเล่มมาแล้วนะคะ : ) >>>Click

>>สารบัญ<<

------------------------------------------

ปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิเริ่มต่ำลงหลายองศา

ทว่าดอกแมกโนเลียในสวนตระกูลควอนก็ยังคงส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งสวนแม้กลีบดอกจะบางตา

ยงกุกนึกเสียดายที่ไม่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นดอกไม้สีหวานนี้แข่งกันชูช่อสวยงามเต็มต้นเป็นแน่

เขาแทบเฝ้ารอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิครั้งต่อไปไม่ไหว

ถ้าได้นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นแมกโนเลียกับฮยอนบินก็คงจะดีไม่น้อย

อา...ไม่ทันไรก็นึกถึงเขาขึ้นมาอีกเสียแล้ว…

ทันใดนั้นคิมยงกุกก็รู้สึกเหมือนว่าอุณหภูมิบนใบหน้าจะเริ่มขึ้นสูงอีกแล้วเมื่อนึกถึงทั้งการกระทำ คำพูด และสายตาของคนร่วมห้องกันในหลายวันที่ผ่านมา

ยิ่งเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เพิ่งผ่านไปสดๆร้อนๆอย่างการที่จู่ๆอีกฝ่ายก็ก้มลงหอมแก้มกันฟอดใหญ่หลังจากที่เขาผูกเนคไทให้เสร็จเรียบร้อยโดยไม่ได้สนใจว่าบริเวณนั้นจะมีแม่บ้านยืนอยู่

ยิ่งนึกใบหน้าก็ยิ่งมีแต่จะร้อนขึ้นจนต้องยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ พลางได้แต่บอกตัวเองในใจว่าคงต้องทำใจให้ชินกับนายใหญ่ตระกูลควอนในโหมดนี้เสีย ถึงจะรู้ว่าอย่างไรมันก็ต้องไปไกลมากกว่านี้เป็นแน่ แต่ยงกุกก็ยังเป็นคนหนึ่งที่มีความรู้สึกเขินอายเป็นและใช่ว่าจะด้านชากับเรื่องพวกนี้เสียเมื่อไหร่

ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ

เพราะโตมาจนอายุเท่านี้ก็ยังไม่เคยออกเดตเลยแม้แต่ครั้งเดียว

และจูบนั่น...ก็จูบแรกเสียด้วย

จะไม่ให้รู้สึกอะไรได้ยังไงในเมื่อก้อนเนื้อเท่ากำปั้นในอกข้างซ้ายยังคงเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับมนุษย์ทั่วๆไป

“คุณยงกุกคะ”

คิมยงกุกหลุดจากความคิดยุ่งเหยิงก่อนใบหน้ามนจะผละจากภาพสวนตรงหน้าต่างไปมองตามเสียงเรียกจากป้าโซราที่เดินเข้ามาหากันถึงในห้องหนังสือ

“ครับป้าโซรา?”

“คุณมินฮยอนมาแล้วค่ะ”

ยงกุกพยักหน้ารับรู้พร้อมมุมปากแต้มยิ้มยามบอกป้าโซราว่าเขาจะลงไปเดี๋ยวนี้

เดี๋ยวนี้ฮวังมินฮยอนแวะมาบ่อย ทั้งเอาขนมที่ร้านตัวเองมาให้ บางครั้งก็แวะมาหาหลังจากไปรับซอนโฮมาจากโรงเรียนอนุบาล มาสอนทำขนมบ้าง ให้ช่วยชิมขนมสูตรใหม่ๆบ้าง

ได้พูดคุยสัพเพเหระกันหลายๆอย่าง ถึงได้ไม่เหงาเหมือนตอนแต่งงานเข้ามาแรกๆแล้ว

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้หลานชายคนโปรดของยงกุกจะไม่ได้มาด้วย เดาว่าวันนี้ซองอูคงเป็นฝ่ายไปรับเจ้าตัวเล็กแทน

“ยงกุกอา วันนี้ฉันเอาชูเฟล่จากที่ร้านมาให้ด้วยนะ”

“ขอบคุณครับ คุณมินฮยอนเอาขนมมาให้ตลอดเลย ผมเกรงใจจะตายอยู่แล้ว”

“แลกกับที่ยงกุกช่วยฉันชิมขนมบ่อยๆไง”

มินฮยอนว่าพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆน้องสะใภ้บนโซฟารับแขก หลังจากที่แม่บ้านเดินมารับขนมเพื่อไปจัดใส่จาน

ยงกุกมองใบหน้าอ่อนวัยของอีกฝ่ายพลางคิดในในว่าฮวังมินฮยอนอายุมากกว่าเขาถึงแปดปีจริงหรือ?

“เอ้อจริงสิ มะรืนนี้ว่างหรือเปล่า ที่ร้านจะมีปาร์ตี้เล็กๆครบรอบวันเปิดร้านน่ะ ฉันอยากให้ยงกุกไปด้วย”

“ว่างอยู่แล้วครับ แต่เดี๋ยวต้องบอกพี่บินก่อน”

“อ๋า...เดี๋ยวนี่เริ่มชินปากแล้วสิเนี่ย”

“อย่าแซวสิครับ”

ฮวังมินฮยอนหัวเราะร่า หลายวันมันนี้ได้มากินข้าวเย็นบ้านตระกูลควอนอยู่บ่อยๆ เขาเริ่มรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปมากมายระหว่างสามีภรรยาคู่นี้

แน่นอนว่าเป็นไปในความหมายที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ใช่เพียงแต่สรรพนามที่แปลกไปในเชิงสนิทสนมมากขึ้นจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือคนที่ไม่เคยคบหากันก่อนแต่งงานมาก่อน

ความเข้ากันดีอย่างเหมาะเจาะราวกับใครบางคนจงใจสรรค์สร้าง ทำเอาเขาอดคิดไม่ได้...

ว่าแท้จริงแล้วนั้น

ทั้งสองคนอาจจะเป็นคู่แท้ที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิดก็เป็นได้...

พอเอาไปพูดกับพี่ซองอู อีกฝ่ายก็เอาแต่หัวเราะร่วนน่าโมโห เขาถึงได้แต่ปัดประเด็นนี้ให้ตกไปอยู่หลายครั้ง

จะใช่คู่กันหรือไม่...ก็คงมีแค่ฮยอนบินกับยงกุกเท่านั้นแหละที่จะรู้สึกถึงมันได้

“จริงสิครับ...เมื่อวานที่คุณมินฮยอนโทรมา บอกว่าวันนี้มีเรื่องอยากคุยด้วย...เรื่องอะไรหรอครับ?”

“อ๋า...จริงด้วย...”

สิ้นคำถามนั้น ใบหน้าหมดจดของคนถูกถามก็ปรากฏแววหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด

ทำเอายงกุกรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แค่...ช่วงนี้คุยกับยงกุกบ่อยๆล่ะมั้ง...ถึงอยากระบายให้ฟัง จะไม่รบกวนเกินไปใช่ไหม?”

 รอยยิ้มสดใสก่อนหน้าถูกเปลี่ยนเป็นยิ้มบางเบาเจือความกังวล

“ไม่เลยครับ คุณมินฮยอนระบายมาได้เต็มที่เลย”

ฮวังมินฮยอนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฮยอนบินถึงได้ชอบพอยงกุกได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่เขาคิดว่าเจ้าน้องชายอาจจะความรู้สึกตายด้านไปเสียแล้วด้วยซ้ำ เพราะไม่เห็นว่าจะเดตกับใครมาตั้งหกเจ็ดปีแล้ว

ด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มจริงใจ รวมไปถึงสายตาอบอุ่นชวนให้สบายใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

ทั้งหมดนั่นราวกับอีกฝ่ายมีเวทย์มนต์อย่างไรอย่างนั้น

กับคนที่อยู่กิน ใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน

กลับบ้านมาเหนื่อยๆก็ได้เห็นหน้ากัน

ถ้าจะไม่รู้สึกอะไรต่อกันก็เห็นจะไร้หัวใจเกินไปหน่อยแล้ว

“ขอบคุณนะ...ดีจังเลยที่เป็นยงกุก”

ประโยคขอบคุณนั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมาย

และฮวังมินฮยอนก็ขอยืนยันอีกคน…

คิมยงกุกคือความโชคดีไม่กี่อย่างในชีวิตของฮยอนบินจริงๆ

.

.

.

.

คุณมินฮยอนกลับไปหลังจากได้ระบายความอึดอัดเล็กๆกับยงกุก จนเหมือนว่าอีกฝ่ายจะสบายใจขึ้นแล้ว ซึ่งพลอยให้ยงกุกสบายใจไปด้วย

เป็นแบบนี้เสมอ

เขามักจะรู้สึกไม่ดีไปด้วยหากคนรอบตัวแสดงความไม่สบายใจออกมา เพราะอย่างนั้นจึงคิดแค่ว่า หากจะมีอะไรที่ทำให้คนเหล่านั้นสบายใจขึ้น เขาก็ยินดีเสมอ

แต่ทว่าวันนี้จะประหลาดดีเหลือเกิน

เพราะดูคล้ายจะมีคนไม่สบายใจมาให้ช่วยถึงสองคนเลยทีเดียว

“มานั่งตากลมอะไรตรงนี้ หือ?”

เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยเอ่ยทัก ก่อนเจ้าของเสียงจะหย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่งข้างสระบัวของสวนหลังบ้าน ที่ยงกุกมานั่งเล่นอยู่ก่อนแล้ว ทำเอาคนถูกทักหันมองตาใสระคนแปลกใจ ด้วยว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาเลิกงานของอีกฝ่าย

“กลับเร็วจังครับ”

“คิดถึงยงกุก”

น่าแปลก…

โดยปกติแล้วยงกุกมักจะใจเต้นระส่ำสั่นไปกับถ้อยคำแบบนั้นของคนเป็นสามีที่มักจะพูดโพล่งอะไรแบบนี้ขึ้นมาอยู่บ่อยๆหลังจากสารภาพว่าชอบกันในวันนั้น ด้วยเพราะไม่ใช่คนคำพูดเยอะอะไร ทุกคำพูดถึงได้ตรงไปตรงมาจนทำเขาขัดเขินกับคำพูดเหล่านั้นอยู่เรื่อย

ทว่าเมื่อครู่...คำว่าคิดถึงของอีกฝ่ายดูจะปะปนไปด้วยความอ่อนล้าเจือจางในน้ำเสียงและแววตาอย่างที่สามารถสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดาย…

“เรื่องคุณอาเหรอครับ?”

ควอนฮยอนบินผุดยิ้ม

ยงกุกของเขาทั้งน่ารักและฉลาดเฉลียวเกินใครอย่างที่คุณคังบอกจริงๆนั่นแหละ

และแน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดปิดบังอะไรอีกฝ่ายหรือหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยประเด็นที่ค่อนข้างจะรบเร้าจิตใจของเขาอย่างประเด็นนี้อีกต่อไปหลังจากที่เคยพูดคุยไปแล้วครั้งหนึ่ง

ตอนนี้คิมยงกุกคือครอบครัวของเขาแล้ว เป็นคนที่เขาอยากให้เข้าใจกันมากกว่าใครอื่น…

“วันนี้...พี่ซองอูเพิ่งเข้ามาหาที่บริษัท บอกว่าอีกไม่นานก็จะใกล้ความจริงแล้วล่ะ”

“แล้วทำไมพี่ถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”

คนเป็นพี่ถอนหายใจยาว...รอยยิ้มนั้นดูอย่างไรก็ขมขื่นเต็มที

ดวงตาคู่คมเหม่องมองผืนน้ำนิ่งสงบในสระบัวข้างหน้า ราวกับว่ามันจะช่วยให้ใจที่แสนแกว่งไกวของเขามั่นคงขึ้นมาบ้าง

“เพราะจนถึงตอนนี้...พี่ก็ยังไม่อยากให้มันเป็นความจริง”

นายใหญ่ตระกูลควอนในตอนนี้ดูอ่อนแอจนใครมาได้เห็นก็คงไม่เชื่อว่าเป็นคนเดียวกับที่แข็งกร้าวและเข้มงวดกับลูกน้องอย่างที่ใครก็รู้กันเป็นแน่

และหากเลือกได้ควอนฮยอนบินก็คงไม่อยากทำกับอาแบบนี้

เขาไม่เคยคิดอยากห้ำหั่นคนในครอบครัวด้วยกันเอง โดยเฉพาะอายองดึกที่เขาเคยเคารพนับถือมากพอๆกับพ่อ

แต่เขาก็ไม่อาจให้พ่อตายเปล่าและปล่อยให้คนผิดยังลอยหน้าได้อยู่เช่นกัน…

“พี่รู้สึกเหมือนว่าจริงๆแล้ว...ตัวเองก็ไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย”

ยงกุกแย้มยิ้ม ตาคู่สวยเหลือบมองกลีบดอกแม็กโนเลียที่ร่วงหลุดจากกิ่ง...โรยตัวลงอย่างเชื่องช้าอ้อยอิ่งตามแรงโน้มถ่วงและแตะสู่พื้นหญ้าในที่สุด…

“ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ ไม่มีใครเข้มแข็งได้ตลอดเวลาหรอกจริงมั้ย?”

แม้เริ่มแรกเราอาจจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะรักกัน...หรือต่อให้เหตุผลที่แต่งงานกันมันจะแฝงไปด้วยอะไรก็ตาม

แต่ท้ายที่สุดแล้ว… ความจริงคือเราอยู่ตรงนี้ก็เพื่อกันและกัน

เพราะฉะนั้นคิมยงกุกจึงไม่ลังเลที่จะเอื้อมมือไปกอบกุมมือคนข้างๆเอาไว้ เรียกให้คนเป็นสามีหันกลับมามองหน้ากัน

“อ่อนแอบ้างก็ได้นะครับ...พี่ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนี่นา”

พร้อมถ้อยคำและรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าอย่างน้อย…

“ผ่านมันไปด้วยกันเถอะนะครับ”

ควอนฮยอนบินก็จะไม่อ่อนแอเพียงลำพัง

.

.

.

.

และแม้เรื่องของเราอาจไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก

แม้คิมยงกุกจะไม่ได้เข้ามาอยู่ที่นี้ทันได้เห็นดอกแม็กโนเลียบานสะพรั่งเต็มต้นในฤดูใบไม้ผลิ

แต่เขาไม่นึกเสียดายอีกแล้ว

เพราะอย่างไรเราก็แค่เฝ้ารอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิอีกครั้ง

แค่รอเวลาของมัน...

เมื่อนั้นมันก็จะสวยงามที่สุดอย่างที่ควรจะเป็น

T

B

C.

คิดว่าคงชัดเจนในระดับหนึ่งแล้วเนาะ สำหรับเรื่องปัญหาของฮยอนบินและเรื่องสำคัญที่เอ่ยถึงมาตลอด

แต่ยังไงก็ไม่ต้องผ่านมันไปคนเดียวแล้วนะพี่บิน : )

รายละเอียดเล่มมาแล้วน้าาา เข้าไปดูกันก่อนได้นาคับบบ >>Click<<

แล้วก็ อยากบอกว่าอย่ากลัวดราม่ากันเลยน้า ทุกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นล้วนแล้วแต่ทำให้ตัวละครเติบโตไม่ทางใดก็ทางนึง

ไม่อยากให้กังวล แต่อยากให้ผ่านไปด้วยกันแบบที่น้องบอกเนอะ ♡´･ᴗ･`♡

สุดท้ายของวันนี้ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันเสมอมาค่ะ ชื่นใจทุกครั้งที่เข้าไปส่องแท็ก หรือได้อ่านคอมเม้นต์ อบอุ่นทุกครั้งที่เมนชั่นมาคุยกัน  ขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับความรักที่มีให้กับฟิคเรื่องนี้  : )

คุยกันได้ที่เดิมที่ #PBITR นะคะ

เริ้บเสมอ

M I s s c o z y