Chapter II : One step closer

Title : Chapter II : One step closer



Pairing : Hyunbin x Yongguk


Rated : PG


Genre : Omegaverse, Romantic


>> สารบัญ <<


------------------------------------------------------

ดูเหมือนเช้านี้จะมีปัญหานิดหน่อยเกิดขึ้นกับนายใหญ่ตระกูลควอน

กินเวลาหลายสิบนาทีแล้วที่ควอนฮยอนบินเอาแต่ทะเลาะกับเนคไทนี่

ใช่ เนคไทเจ้าปัญหาที่เขาพยายามผูกมันเท่าไหร่ก็ออกมาหน้าตาน่าเกลียดเสียทุกครั้งไป

ถ้าวันนี้ไม่ได้มีประชุมใหญ่ร่วมกับชินซังกรุ๊ป อย่าหวังเลยว่าคนอย่างเขาจะยอมใส่สูทผูกไทแบบนี้

แล้วดันซวยซ้ำก็ตรงที่ป้าโซรา--- แม่บ้านคนสนิทที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ดันลาหยุดไปเมื่อสองวันก่อนเพื่อกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเป็นเวลาสองสัปดาห์

เพราะแบบนั้น จากที่ไม่เคยมีปัญหากับการผูกเนคไท พอไม่มีป้าโซราแล้วมันก็เหมือนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

ให้มันได้อย่างนี้

“ฮัลโหล...มินฮยอน ที่พี่สอนเมื่อคืนผมผูกตามทุกอย่างเลยนะ ทำไมมันไม่ได้ซะทีวะ”

ควอนฮยอนบินทิ้งตัวลงนั่งกับปลายเตียงหลังจากกระชากเนคไทออกจากปกเสื้อ เมื่อไม่สามารถผูกมันได้สำเร็จ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้สำหรับเช้านี้

สุดท้ายเขาจึงต้องต่อสายหาพี่ชายอีกครั้ง ทว่าดูเหมือนฮวังมินฮยอนก็กำลังวุ่นวายกับลูกชายตัวน้อยของตัวเอง เมื่อทันทีที่รับสาย เสียงแรกที่ได้ยินก็คือเสียงเจี๊ยวจ๊าวของหลานชายวัย4ขวบ

[ฮยอนบิน...พี่ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้ว ไม่ว่างมาสอนอีกรอบหรอกนะ]

“แป๊บเดียวเองพี่”

[ไปบอกเมียแกไป แค่นี้นะ พี่สายแล้ว...ซอนโฮ บอกว่าอย่าวิ่งไงลูก! พี่ซองอูจับลูกหน่อยสิ]

และสายก็ตัดไปในที่สุด

อืม

เป็นเช้าวันพฤหัสที่วุ่นวายดีจริงๆ

และควอนก็ฮยอนบินก็กำลังจะไม่ทันกินข้าวเช้าแล้วเหมือนกันถ้าหากว่ายังวุ่นวายกับไทไม่เลิกแบบนี้

อัลฟ่าหนุ่มถอนหายใจ ลุกขึ้นจัดเสื้อเชิ้ตสีเข้มตัวโปรด---- ใช่ ตัวโปรดที่คุณภรรยาเพิ่งซ่อมให้นั่นล่ะ

“เอาวะ”

เขาถอนหายใจกับเงาในกระจก โยนไทที่สภาพยับย่นจากการที่เขาพยายามจะผูกมันอยู่หลายครั้งด้วยความหงุดหงิดนั่นลงตระกร้า เปิดตู้แล้วหยิบสีใหม่ออกมา คว้าเสื้อสูทที่พาดอยู่ปลายเตียงก่อนจะออกจากห้องนอนเพื่อลงไปทานอาหารเช้าอย่างทุกวัน

ทว่าทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออก…

ควอนฮยอนบินถึงกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ

เพราะตรงหน้าของเขาคือคิมยงกุกที่ยืนกระพริบตาปริบ พร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นเหมือนกำลังจะเคาะประตู

“คือ...ผมเห็นว่าคุณไม่ลงไป...กลัวว่าจะไปสายน่ะครับ”

สิ้นประโยคนั้นเพียงไม่กี่วินาที เขาก็เห็นแววตาคู่สวยฉายแววแปลกใจเมื่อเมื่ออีกฝ่ายมองเลยมาที่เนคไทในมือของเขา

ชายหนุ่มกระแอมในลำคอเบาๆ

“คือมันผูกยาก...นิดหน่อย”

“ครับ เดี๋ยวผมผูกให้”

เป็นโชคดีของเขาที่ยงกุกดูจะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าที่คิด

ใบหน้าสวยประดับรอยยิ้มบางเบายามที่ยื่นมือมารับเนคไทไปจากเขา

อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น วาดวงแขนคล้ายกับจะโอบรอบคอเพื่อคล้องเนคไทกับปกเสื้อของเขา

และนั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่แต่งงานกัน...

ครั้งแรกจริงๆที่ควอนฮยอนบินได้จดจ้องใบหน้าของภรรยาในระยะใกล้ถึงขนาดนี้ ใกล้จนได้กลิ่นดอกพีชของยงกุกได้ชัดเจนกว่าครั้งก่อน เพราะคราวนี้กลิ่นหอมหวานบริสุทธิ์นั้นรวยรินอยู่เพียงแค่ใต้จมูก...

ด้วยหากเป็นปกติแล้ว มากสุดก็แค่นั่งคนละฟากของโต๊ะอาหารในมื้อเช้าที่แสนจะเงียบเชียบ เดินสวนกันตรงชานบันไดในบางครั้ง อะไรทำนองนั้น

เขาใช้เวลาที่บริษัทมากกว่าการอยู่บ้านด้วยซ้ำ กว่าจะกลับบ้านในแต่ละวันไม่เคยต่ำกว่าสี่ทุ่ม

ไม่เคยกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านเลยแม้แต่วันเดียว

สองอาทิตย์กว่าที่เขาปล่อยให้คิมยงกุกกินข้าวเย็นคนเดียวมาตลอด

ไม่เคยถามว่าอยู่บ้านเป็นยังไง นอนหลับสบายบ้างไหม กินข้าวเย็นคนเดียวเหงาหรือเปล่า

ในขณะที่ยงกุกทำทุกอย่างได้ดีเท่าทีภรรยาที่ดีคนหนึ่งจะทำได้

แต่เขากลับหลงลืมซึ่งการใส่ใจไปเสียสนิท…

“เสร็จแล้วครับ”

ยงกุกเงยหน้ามองเขา และเป็นอีกครั้งที่ควอนฮยอนบินได้รับรอยยิ้มเล็กๆจากอีกฝ่ายในเช้าวันนี้

เวลายิ้มก็น่ารักดี ไม่รู้ทำไมชอบทำหน้านิ่งอยู่เรื่อย

“ขอบคุณ...ทั้งเรื่องเนคไท แล้วก็เรื่องกระดุมด้วย”

เขาแทบหลุดขำตอนเห็นสีหน้าของคุณภรรยาที่ดูผงะไปเล็กหน่อย ก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยๆเอ่ยตอบรับในลำคอเสียงเบา โดยที่ไม่ยอมมองหน้าเขา

“อ่า...ไม่เป็นไรครับ เรื่องนิดเดียวเอง”

โอเค...เขาจะขอชมอีกฝ่ายในใจว่าน่ารักอีกสักครั้ง เป็นครั้งสุดท้ายของเช้าวันนี้ก็แล้วกัน

“อืม...ไปกินข้าวกันเถอะ”

น่าเสียดายที่คิมยงกุกไม่ยอมเงยหน้ามามองกันอีก

ไม่งั้นอาจได้เห็นว่าบนใบหน้าของนายใหญ่ตระกูลควอนนั้นประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างขนาดไหน

และนี่ก็เป็นครั้งแรก…

ที่เราเดินลงไปกินข้าวเช้าพร้อมกัน…

.

.

.

.

อันที่จริงวันนี้ควอนฮยอนบินตั้งใจเอาไว้ว่าเขาจะกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน

หากแต่ในท้ายที่สุดแล้ว งานทุกอย่างก็ไม่ปล่อยให้เขาทำแบบนั้น

เขาจำต้องอ่านเอกสารสำคัญและเคลียร์มันให้หมด ด้วยเพราะไม่ว่าอย่างไร พรุ่งนี้แผนกินข้าวเย็นที่บ้านของเขาจะต้องไม่พังครืน

ทันทีที่ถึงบ้านและก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มครึ่งจนได้

บ้านหลังใหญ่เงียบสนิทเหมือนอย่างที่มันเป็นมาตลอด1ปีที่เขาอยู่ที่นี่ในฐานะนายใหญ่ตระกูลควอนตั้งแต่พ่อเสียไป และแม่ของเขากลับไปอยู่บ้านเกิดของตัวเองนับตั้งแต่นั้น

ที่เขาเอาแต่วุ่นวายอยู่กับงาน ส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันช่วยไม่ให้เขาความว่างเปล่าและถูกความโดดเดี่ยวกัดกิน

ต่อให้มีลูกน้องมากมายลายล้อม

แต่ท้ายที่สุดแล้วเมื่อกลับมาอยู่ที่บ้าน เขาก็ตัวคนเดียวอยู่ดี

แต่พอมียงกุกแล้ว...

บ้านหลังใหญ่นี้ก็ดูจะแคบลงมาบ้าง

ต่อให้ไม่ค่อยพูดกัน อย่างน้อยก็ยังรับรู้ถึงการมีอยู่ของใครอีกคน

เป็นความสัมพันธ์ที่อาจพูดไม่ได้เต็มปากว่าดี แต่ก็ไม่แย่นักสำหรับคนสองคนที่แต่งงานกันทั้งที่ไม่ได้รักกัน

“คุณควอนหรอครับ?”

ควอนฮยอนบินที่กำลังจะเดินไปเปิดไฟห้องครัวเพราะรู้สึกหิวขึ้นมาหน่อยๆ ชะงักสองเท้าก่อนจะหมุนตัวกลับไปตามเสียง

คิมยงกุกอยู่ในชุดนอนเสื้อเชิตแขนสั้นลายทางยืนห่างออกไปไม่ไกล

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเดินลงมาเจอเขาแบบนี้เหมือนกัน

“ยังไม่นอนอีกหรอ?”

“นอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ...ก็เลยว่าจะลงมาหาอะไรอุ่นๆดื่ม”

ฮยอนบินเพียงพนักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินเข้าครัวไปก่อน

“เอาด้วยไหมครับ?” คนที่กำลังเอื้อมหยิบแก้วเซรามิคบนตู้ส่งเสียงถามเขาที่ยืนพิงกรอบประตูห้องครัว

“ก็ดี...แต่ฉันหิวข้าวนิดหน่อย เมื่อเย็นยังไม่ได้กินอะไร”

ตอนแรกกะจะต้มรามยอนกินเองหลังจากยงกุกขึ้นนอนไปแล้ว

แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจ

“ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”

คิมยงกุกหันมาเลิกคิ้วใส่ ก่อนจะพยักหน้างงๆให้เขาในที่สุด

“งั้น...ข้าวต้มกะหล่ำปีแล้วกันครับ คุณกินได้ใช่ไหม? คือมันก็ดึกแล้ว กินอะไรหนักท้องมันไม่ดีน่ะครับ”

“อะไรก็ได้ แล้วแต่นาย”

ในตอนนั้นเองที่มุมปากของคนเป็นสามีจุดยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพียงเพราะคิดว่านั่นเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเลยที่ยงกุกพูดกับเขาตั้งแต่เคยคุยกันมา

เพียงเพราะความใส่ใจเล็กๆน้อยๆแบบนั้น…

และควอนฮยอนบินก็ค้นพบกับตัวเองในวันนั้น

ว่าการเฝ้ามองแผ่นหลังของใครอีกคนที่กำลังง่วนกับการทำอาหารเงียบๆ

มันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดขนาดไหน…

ดูท่าวันนี้

คล้ายจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเรา

แม้จะยังไม่แน่ใจนักว่าคืออะไร…

แต่ที่เขาแน่ใจอย่างถึงที่สุด คือมันไม่ใช่เรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน

.

.

T

B

C.

ใกล้ไปอีกก้าวหนึ่งแล้วนะคุณควอน : )

แชปนี้ให้เป็นแชปของนายใหญ่กับคุณภรรยาเต็มๆตอนไปเลยเนาะ จะเน้นไปที่ความรู้สึกของคุณควอนมากหน่อย อยากให้เห็นก่อนว่าเอ้อ น้องในสายตาคุณเขาเป็นยังไง

และเช่นเคยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยสำหรับฟีดแบคในตอนที่ผ่านมา ยังคงเป็นกำลังใจดีๆในการเขียนของเราเสมอ ขอบคุณมากๆค่ะ: ) *HEART*

เจอกันแชปหน้าที่จะพาไปดูฝั่งของคุณภรรยากันบ้างเนาะ
#PBITR มาแสดงความเห็นกันได้เหมือนเดิมนะคะ : )

เริ้บบบ

m i s s c o z y